Στην επενδυτική κοινότητα αρέσει να μιλά για το «ορατό» κλιματικό ρίσκο: πλημμύρες, καύσωνες, πυρκαγιές, ακραία καιρικά φαινόμενα. Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος ίσως να μην είναι μπροστά μας, αλλά πίσω από την κουρτίνα των ισολογισμών: στις αλυσίδες εφοδιασμού.
Σύμφωνα με μελέτες της Oxford Economics, οι αποδόσεις των χαρτοφυλακίων επηρεάζονται ουσιαστικά από το πόσο εκτεθειμένες είναι οι εταιρείες σε έμμεσους κλιματικούς κινδύνους. Δηλαδή, όχι μόνο από τις δικές τους εγκαταστάσεις, αλλά από τα εργοστάσια και τα δίκτυα προμηθευτών που μπορεί να βρίσκονται σε μια παράκτια ζώνη ευάλωτη στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας ή σε μια περιοχή που πλήττεται συστηματικά από καταιγίδες. Μια διακοπή σε ένα μικρό εργοστάσιο ημιαγωγών στην Ασία μπορεί να «παγώσει» μια πολυεθνική στην Ευρώπη ή την Αμερική.
Κι όμως, οι περισσότεροι επενδυτές δεν μετρούν καν αυτό το ρίσκο. Εστιάζουν στο άμεσο αποτύπωμα άνθρακα ή σε «πράσινες» ετικέτες επενδυτικών δεικτών, παραβλέποντας ότι πολλές «κλιματικά ευθυγραμμισμένες» στρατηγικές είναι στην πραγματικότητα υπερ-συγκεντρωμένες σε λίγες μετοχές τεχνολογικών κολοσσών. Το αποτέλεσμα; Ένα διπλό τυφλό σημείο: ευπάθεια σε διαταραχές της εφοδιαστικής αλυσίδας και ταυτόχρονα υπερέκθεση σε λίγες υπερτιμημένες εταιρείες.
Η πραγματικότητα είναι ότι το κλίμα δεν απειλεί μόνο το περιβάλλον, απειλεί και τα χαρτοφυλάκιά μας. Το στοίχημα για τους επενδυτές του 21ου αιώνα δεν είναι να διαλέξουν ανάμεσα σε «πράσινα» και «βρώμικα» assets, αλλά να καταλάβουν πόσο εύθραυστο είναι το δίκτυο που στηρίζει τις εταιρείες στις οποίες τοποθετούνται.
Η συζήτηση γύρω από την κλιματική κρίση έχει μέχρι σήμερα επικεντρωθεί σε στόχους εκπομπών και πολιτικές δηλώσεις. Ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε πιο ρεαλιστικά: για τις κρυφές αδυναμίες που μπορούν να μετατρέψουν μια φυσική καταστροφή σε οικονομικό ντόμινο. Οι έξυπνοι επενδυτές δεν θα περιμένουν την επόμενη κρίση για να το ανακαλύψουν.
Πηγή: Oxford Economics
