Στη Γενεύη της Ελβετίας συναντώνται τον Αύγουστο εθνικές αντιπροσωπείες, λομπίστες, ακτιβιστές και επιστήμονες για τον έκτο γύρο διαπραγματεύσεων για μια Παγκόσμια Συνθήκη για τα Πλαστικά.
.
Το διακύβευμα είναι κατά πόσο μπορεί να συγκρατηθεί η πλημμυρίδα τοξικής πλαστικής ρύπανσης που κατακλύζει το περιβάλλον, με την επίτευξη αυτού του στόχου να παραμένει ζωτικής σημασίας όχι μόνο για την προστασία των ανθρώπων και του πλανήτη, αλλά και για την ανάσχεση της κλιματικής κρίσης και της τρομακτικής παγκόσμιας απώλειας άγριας ζωής.
Η συνθήκη για το πλαστικό αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης, υπό την αιγίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP), από το 2022, ωστόσο, από την αρχή, οι συνομιλίες σκιάζονται από μια θεμελιώδη διαφωνία.
Περισσότερες από 100 χώρες, με τη στήριξη άνω των 1.100 επιστημόνων, υποστηρίζουν ότι είναι απαραίτητο να τεθεί ανώτατο όριο στην αλματώδη παραγωγή πλαστικού ώστε να μειωθούν οι βλάβες που προκαλεί. Το «πετροχημικό μπλοκ», από την άλλη - που ηγείται της παραγωγής πλαστικού - υποστηρίζει ότι η έμφαση πρέπει να δοθεί στη βελτιωμένη διαχείριση και ανακύκλωση των αποβλήτων.
Αφιέρωμα του Guardian αποκαλύπτει το τοξικό κλίμα μέσα στο οποίο διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις, όπου η επιστημονική τεκμηρίωση και οι φωνές των θυμάτων συγκρούονται με την ισχυρή παρουσία βιομηχανικών λόμπι, τα οποία παρεμποδίζουν κάθε πρόοδο στις συνομιλίες χρησιμοποιώντας μεθόδους εκφοβισμού και παραπληροφόρησης.
Όπως εξηγεί ο Ντέιβιντ Αζουλέι, δικηγόρος της μη κυβερνητικής περιβαλλοντικής οργάνωσης CIEL, οι πετρελαιοπαραγωγοί και η βιομηχανία πρέπει να συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις, ωστόσο θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. «Το γεγονός ότι υπάρχει μια μεγάλη ομάδα που εκπροσωπεί τις επιχειρήσεις δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς η βιομηχανία είναι πράγματι μεταξύ των ενδιαφερόμενων μερών. Το ότι τους δίνεται, ωστόσο, στην καλύτερη περίπτωση ίση πρόσβαση στις διαδικασίες με αυτούς που είναι θύματα του προβλήματος που δημιουργούν, αυτό ναι, είναι πρόβλημα.»
«Υπάρχει μια προβληματική στον τρόπο λειτουργίας της UNEP, που θεωρεί ότι οι άνθρωποι που δημιούργησαν την κρίση, ωφελήθηκαν από αυτήν και ψεύδονται επί δεκαετίες, είναι αξιόπιστοι εταίροι σήμερα για την επίλυσή της.
