Μελέτη δείχνει ότι αρχικά τα νερά των ωκεανων ήταν πράσινα, και λόγω των γεωλογικών μεταβολών πήραν το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα τους. ϊσως στα επόμενα χρόνια, και καθώς η γεωλογία του εδάφους αλλάζει να γίνουν μώβ ή ακόμα και κόκκινα.
.
Σήμερα, σχεδόν το 71% της επιφάνειας του πλανήτη μας καλύπτεται από ωκεανούς, προσδίδοντας στη Γη την εικόνα μιας απαλής μπλε κουκκίδας. Ιάπωνες επιστήμονες, σε μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature, υποστηρίζουν πως κάποτε τα νερά των ωκεανών ίσως είχαν πράσινη απόχρωση εξαιτίας της διαφορετικής χημείας τους και της πρώιμης μορφής της φωτοσύνθεσης.
Οι φωτοσυνθετικοί οργανισμοί χρησιμοποιούν χρωστικές ουσίες, κυρίως χλωροφύλλη, για να μετατρέψουν το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂) σε σάκχαρα με τη βοήθεια του ηλιακού φωτός. Τα κυανοπράσινα φύκη είναι ιδιαίτερα επειδή διαθέτουν τόσο χλωροφύλλη όσο και μια δεύτερη χρωστική ουσία, η φυκοερυθροβιλίνη (PEB). Σύμφωνα με τη μελέτη, γενετικά τροποποιημένα σύγχρονα κυανοπράσινα φύκη με PEB αναπτύσσονται καλύτερα σε πράσινα νερά, καθώς η PEB φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική στο πράσινο φως.
Σύμφωνα με την μελέτη οι ωκεανοί της Γης περιείχαν διαλυμένο ανηγμένο σίδηρο. Η σταδιακή απελευθέρωση οξυγόνου κατά την Αρχαϊκή εποχή οδήγησε στην οξείδωση του σιδήρου, δημιουργώντας συγκεντρώσεις οξειδωμένων σωματιδίων αρκετές ώστε να δώσουν στο νερό πράσινη απόχρωση. Μόλις ο σίδηρος στους ωκεανούς οξειδώθηκε πλήρως, εμφανίστηκε ελεύθερο οξυγόνο (O₂) στους ωκεανούς και την ατμόσφαιρα της Γης. Οι αλλαγές στη χημεία των ωκεανών έγιναν σταδιακά, καθώς η Αρχαϊκή περίοδος διήρκεσε 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια, περισσότερο από το μισό της ιστορίας της Γης. Συγκριτικά, η εμφάνιση και εξέλιξη της πολύπλοκης ζωής καταλαμβάνει μόλις το 1/8 αυτής της ιστορίας. Είναι πολύ πιθανό ότι το χρώμα των ωκεανών μεταβαλλόταν προοδευτικά ή και περιοδικά. Η χλωροφύλλη είναι πιο αποτελεσματική στο λευκό φως οπότε η ικανότητα αξιοποίησης τόσο του πράσινου όσο και του λευκού φωτός θα προσέφερε ένα εξελικτικό πλεονέκτημα.
Η μελέτη δείχνει ότι το χρώμα των ωκεανών εξαρτάται από τη χημική σύσταση του νερού και την επίδραση της ζωής στον πλανήτη. Αν τα επίπεδα θείου στη Γη ήταν ιδιαίτερα αυξημένα, οι ωκεανοί θα μπορούσαν να αποκτήσουν μωβ απόχρωση — ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα και χαμηλά επίπεδα οξυγόνου στην ατμόσφαιρα, ευνοώντας την εξάπλωση μωβ θειούχων βακτηρίων.
Οι ωκεανοί θα μπορούσαν επίσης να αποκτήσουν κόκκινο χρώμα, ειδικά σε ζεστά τροπικά κλίματα, όταν οξειδωμένος σίδηρος με κόκκινη απόχρωση προέρχεται από τη διάβρωση των πετρωμάτων και μεταφέρεται στη θάλασσα μέσω ποταμών ή ανέμων. Αντίστοιχα, η κυριαρχία ενός συγκεκριμένου τύπου άλγης που σχετίζεται με τις «κόκκινες παλίρροιες» θα μπορούσε επίσης να δώσει στους ωκεανούς κοκκινωπό χρώμα. Αυτά τα κόκκινα φύκη είναι κοινά σε περιοχές με έντονη συγκέντρωση λιπασμάτων όπως το άζωτο. Στους σύγχρονους ωκεανούς, αυτό τείνει να συμβαίνει σε ακτές κοντά σε αποχετευτικούς αγωγούς.
Ο ήλιος καθώς γερνά, θα γίνεται όλο και πιο φωτεινός, προκαλώντας αυξημένη εξάτμιση νερού και έντονη υπεριώδη ακτινοβολία. Αυτό μπορεί να ευνοήσει την ανάπτυξη μωβ θειούχων βακτηρίων που ζουν σε βαθιά, χωρίς οξυγόνο νερά. Οι ωκεανοί ενδέχεται να αποκτήσουν μωβ, καφέ ή πράσινες αποχρώσεις, καθώς το φυτοπλαγκτόν μειώνεται. Στις γεωλογικές χρονικές κλίμακες τίποτα δεν είναι μόνιμο και επομένως οι αλλαγές στο χρώμα των ωκεανών μας είναι αναπόφευκτες.
